My Heart is in Your Voice (WonYe):

Autor - Yesung Oppa
Rodzaj - fluff
Pairing - SiwonxYesung (Super Junior)
Beta - tak
Tytuł - My Heart is in Your Voice
Ostrzeżenia - brak.

N/A:

Miałam nie pisać oneshotów do września, wiem. Ale to wyszło spontanicznie... Poza tym była okazja.
Wszystkiego najlepszego, Yesung! I jeszcze jedno:
Dziękuję. Za wszystko.

~*~

„Żadne słowo o starodawnej czarodziejskiej mocy muzyki nie jest dla mnie nieprawdopodobne, jeśli prosty śpiew tak na mnie działa! Jak go umie zastosować często w chwili, gdy chciałbym sobie w łeb strzelić! I wszelkie zbłąkanie, i mrok duszy mojej pierzcha, i oddycham znowu swobodniej.”

- Johann Wolfgang Goethe „Cierpienia młodego Wertera”.

Koniec sierpnia. Pierwsze brązowe i czerwone jak niebo podczas zachodu słońca liście powolnymi zawijasami spadają z drzew, by po chwili opaść lekko na miękkiej, zielonej trawie. Parę z nich ląduje na szklanym dachu niewielkiej altanki, której drzwi właśnie przekroczyłem. Dookoła roznosi się muzyka, której uspokajające dźwięki tuszują hałas dobiegający z drugiej strony ulicy. Mały raj w środku tego piekła, jakim jest Seul – tak zwykłeś mówić o swojej kawiarni, która mimo tłumów wciąż była jednym z najspokojniejszych lokali w mieście.
W końcu dostrzegam Ciebie. Siedzisz z przymkniętymi oczyma na plecionej kanapie, a wiatr delikatnie szarpie Twoje kruczoczarne włosy. Marudzisz, że są za krótkie, jednak to nie prawda. Odsłaniają teraz Twoją piękną twarz, lśniące oczy i pyzate policzki, które tak lubię. Uśmiech pojawia się na moich ustach, kiedy rozchylasz wargi i zaczynasz cicho nucić słowa piosenki, nie wydobywając z siebie żadnego nieczystego dźwięku. Opieram się bokiem o framugę drzwi, obserwując Cię uważnie. Jesteś taki spokojny, gdy myślisz, że wokół Ciebie nie ma nikogo. Mój uśmiech poszerza się, gdy powoli otwierasz oczy i momentalnie milkniesz, odwracając głowę w moim kierunku.
- Wonnie... co tu robisz?
Siadam obok Ciebie, a kanapa skrzypi pod naszym ciężarem. Twoje usta wciąż są rozchylone w geście zdziwienia. Nie mogę się powstrzymać i delikatnie przesuwam po nich palcem.
- Przyszedłem cię odwiedzić. Nie cieszysz się?
Odwracasz wzrok i śmiejesz się dźwięcznie.
- Cieszę się, tylko trochę mnie zaskoczyłeś...
- Zaskoczyłem? A co, nie spodziewałeś się, że twój chłopak przyjdzie cię odwiedzić w twoje własne urodziny? - pytam, unosząc brwi ku górze. Kręcisz głową i spoglądasz mi głęboko w oczy, a po moich plecach przechodzi przyjemny dreszcz, jak zawsze gdy tak na mnie patrzysz.
- Myślałem, że jesteś zajęty i po prostu zadzwonisz...
- Tak? No to cię zaskoczę – mam jeszcze tyle dwutaktu, by poświęcić się i przyjść osobiście. - mówię z rozbawieniem, targając Twoje miękkie włosy. Mruczysz z udawaną dezaprobatą, ale wiem, że i tak lubisz, gdy to robię.
- No dobra, wygrałeś... - cofam gwałtownie dłoń. - Przyniosłeś mi coś~?
- ...może...
Kątem oka dostrzegam, że słońce zachodzi powoli za horyzont. To naprawdę niezwykłe miejsce, niby środek miasta, a widać to zjawisko jak na dłoni. Na chwilę zatracam się w jego pięknie, by po paru sekundach poczuć, jak niezbyt mocno szturchasz mnie w ramię.
- Ej, mówię do ciebie!
- Przepraszam, ja... zamyśliłem się. - spuszczam wzrok we własne dłonie. - Hyung?
- Tak Wonnie?
Nie mam pojęcia jak zacząć. Chciałbym powiedzieć tyle rzeczy, wyrazić wszystkie swoje uczucia, jednak słowa nie chcą płynąć z moich ust. Wzdycham ciężko i podnoszę na Ciebie wzrok. Powoli chwytam Twoją malutką łapkę w swoją dłoń i biorę kilka głębokich oddechów. Muzyka wokół nas cichnie, jakby specjalnie pozwalała mi dalej mówić. W końcu otwieram usta i szepczę cicho:
- Jongwoon-ah, nie wiem, czy to odpowiedni moment...
Marszczysz brwi, jednak nie odrywasz ode mnie oczu. Kręcę głową na znak, żebyś się nie bał.
- Ja po prostu... Nie chcę cię do niczego zmuszać i w ogóle...
- Siwon, powiesz to w końcu czy nie?
Przełykam głośno ślinę i kręcę głową. Racja. Będzie dobrze, na pewno... To w końcu nic takiego.
Ponownie zerkam na zachód słońca i mówię cicho:
- Hyung, ja nie chciałem, by to zabrzmiało tak banalnie jak na filmach. Przygotowywałem się do tego prawie trzy miesiące, a teraz kiedy przyszła ta chwila, mam w głowie pustkę. - uśmiecham się sam do siebie i mocniej ściskam Twoją rękę. - Ponad dziesięć lat temu zobaczyłem cię po raz pierwszy... Kawał czasu, co nie? Dla mnie jednak minęło to tak szybko, zbyt szybko bym mógł się wystarczająco tobą nacieszyć. Przyszedł maj i zabrali mi cię... Myślałem, że umrę. Każda chwila bez ciebie była jak najgorsza tortura, a świadomość, że to potrwa jeszcze tak długo... Nie mogę już dłużej czekać, hyung. Kocham cię i chcę w końcu przestać tak do ciebie mówić. Chcę cię z dumą przed całym światem nazywać swoim mężem, człowiekiem który jest dla mnie wszystkim, moim cudownym skarbem i cudem, kimś kto odmienił moje życie na lepsze. Wiem, że to wszystko brzmi chaotycznie, ale trudno jest mi ubrać w słowa to, co teraz czuję. Dlatego... - urywam na moment, sięgając do kieszeni spodni. Wyciągam z niej skromne pudełeczko i kładę Ci je na dłoni. - Kim Jongwoon. Obdarzysz mnie tym dozgonnym szczęściem i wyjdziesz za mnie?
Zapada taka cisza, że aż słyszę Twoje przyspieszone bicie serca. Patrzysz na mnie z niedowierzaniem, a ja w niepokoju zagryzam dolną wargę. Może to za szybko? Powinienem poczekać? Pewnie nie jesteś gotowy...
Drżącą dłonią otwierasz pudełko i zerkasz na prostą, srebrną obrączkę. Masz takich pełno, jednak ta jest wyjątkowa. Po jej wewnętrznej stronie wyryte zostały nasze imiona. Nie, wcale nie uważam, że to banalne. Jednak w tym momencie już niczego nie jestem pewien. Modlę się, byś powiedział 'tak'. O nic innego nie proszę... Tylko o jedno, małe słowo...
- Jest piękna. - szepczesz, a ja kiwam mechanicznie głową. Powoli wsuwasz ją sobie na palec i podnosisz na mnie wzrok. Twoje oczy momentalnie zapełniły się łzami, a kąciki ust uniosły lekko ku górze.
- Hyung... ja...
- Nie mów już tak do mnie. - pokręciłeś głową, wycierając łzy wierzchem dłoni.- W końcu nie jestem już twoim hyungiem tylko przyszłym mężem, prawda?
Zamykam oczy, próbując uspokoić swoje rozkołatane serce.
- Czy ty właśnie...?
Uśmiechasz się z politowaniem.
- O Boże... Choi Siwon: tak, wyjdę za ciebie!
W życiu nie czułem się szczęśliwszy.
Ta jedna ulotna chwila jest najpiękniejszą rzeczą, jaka mi się w życiu przytrafiła. Mam ochotę płakać i śmiać się ze szczęścia jednocześnie, wstać i krzyczeć tak głośno, by usłyszało mnie całe miasto. Zamiast tego przyciągam Cię do siebie i całuję z uczuciem w usta, które tym razem mają delikatny, słony posmak łez.
- Boże drogi... - szepczę, wycierając palcem Twoje łzy i przymykam powieki. - Nie mogę w to uwierzyć...
- Jeśli sądziłeś, że powiem 'nie', to jesteś największym kretynem na świecie, Wonnie.
Śmieję się cicho i patrzę na Ciebie z uczuciem.
- Wybacz. Każdy by się bał na moim miejscu.
- Tak, tak. A teraz mnie pocałuj.
Całuję Cię długo i namiętnie wiedząc, że tutaj nikt nas nie zobaczy. Miałem Cię tylko dla siebie, jednak już niedługo będziesz tylko mój już na zawsze. Spełni się moje największe marzenie od momentu, w którym Cię pokochałem...
- Wszystkiego najlepszego hyu... mój przyszły mężu. - mówię, chowając twarz w Twoich włosach i uśmiechając się szeroko.
- Wonnie... To najpiękniejszy prezent urodzinowy, jaki kiedykolwiek otrzymałem. - szepczesz, lekko całując mnie w szyję.
- Wyobrażam sobie.
Milczymy przez chwilę. Nagle nad naszymi głowami ponownie rozlega się cicha muzyka. Słyszę pierwsze wersy 'Blind for Love', Twój aksamitny i ciepły głos, który tak uwielbiałem...
- Wiesz Jongwoon-ah... może na początku byłem ślepy na miłość, ale na pewno nie głuchy.
- Dlaczego?
Odsuwam się delikatnie i kładę dłoń na Twoim pyzatym policzku.
- Bo już na samym początku zakochałem się w twoim głosie.